Początki wsi Solarnia sięgają lat bardzo odległych. Jak podają stare kroniki raciborskie osada mogła powstać w roku 1631. W tym też czasie Księstwo Raciborskie, do którego należały północne części lasów raciborskich i obszary przyległe do rzeki Odry, znalazło się w posiadaniu tzw. "Cesarskiej Izby (austryjackiej)". Jako że odkryto w ziemi zasolone źródła, zaczęto szukać terenów pod zabudowę. Przybyli liczni osadnicy czescy z Bóhmen (dzisiejsze Czechy). W pobliżu Dziergowic, niedaleko Odry, wybudowano drewniany zakład, w którym poprzez odparowywanie wody uzyskiwano sól. Osadę tę nazwano Solarnia – Salzwerk.
Później miejscowość nabrała większego znaczenia, jako warzelnia soli transportowanej z Wieliczki. W owych czasach sól stanowiła wielkie bogactwo, dzięki temu osada rozrastała się z roku na rok. W tamtym czasie obowiązywał dekret cesarza austriackiego o zakazie opuszczania wsi na jeden dzień. Rodzina książęca wybudowała tu karczmę i domostwo dla 10 rodzin. Jak podają dalsze źródła w 1795 roku osada należała do pana von Wilczek i liczyła 19 zagrodników, 212 mieszkańców. Pół wieku później, to jest w 1845 roku w Solarni było już 65 domów, 561 mieszkańców w tym 2 ewangelików. Pozostali mieszkańcy to katolicy, którzy należeli do parafii w Łanach. Mieszkało tutaj 33 handlarzy smołą. Byli bardzo bogaci. Ponadto wieś posiadała leśniczówkę, zajazd, trzy sklepy oraz jednego rzeźnika. Administracyjnie wieś należała wtedy do powiatu raciborskiego. Wszelkie sprawy zarówno majątkowe jak i prawne załatwiało się w sądzie w Raciborzu. Na podstawie ksiąg parafialnych prowadzonych od 1815 roku można prześledzić proces zmiany, a w zasadzie ustalania się pisowni nazwy miejscowości. Do 1864 roku nazwę wioski pisano Sollarnia. W 1864 bądź 1865 roku wieś przyjęła oficjalnie nazwę Solarnia. Według zapisów Feliksa Triesta we wsi istniała nadal jedna karczma i 10 domów czynszowych. Nadal przewagę mieli smolarze, którzy byli bardzo bogaci. Posiadali krowy, jałówki oraz świnie. Bydło mogło być wypasane na łąkach książęcych za odpowiednią opłatą. W tamtym czasie we wsi było 111 uczniów. Powierzchnia leśna księstwa liczyła wtedy 7,872 morgi i była przecięta kanałem wodnym oraz koleją żelazną zwaną Wilhelmbahn. Tereny leśnictwa rozciągały się aż do tzw. strefy gliwickiej. Wioska nadal należała do powiatu raciborskiego. Urząd obwodowy i stacja kolejowa mieściła się w Ratiborhammer, czyli w Kuźni Raciborskiej. W słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego z 1884 roku napisano, że: „Solarnia to wieś w powiecie raciborskim, posiada 144 ha, 85 budynków, 669 mieszkańców”. W 1872 roku powstała w Solarni szkoła podstawowa. W pierwszej jak i drugiej wojnie światowej sporo mężczyzn walczyło na różnych frontach. Wieś zubożała. Została zniszczona. Mieszkańcy, głównie kobiety i dzieci byli wypędzani z wioski a mężczyźni ginęli na wojnie. Ci, którzy wrócili zdrowi z wojny zabrali się od razu do wzmożonej pracy we wsi. Za kadencji Józefa Salwiczka Solarnia otrzymała dotację do budowy domu rodzinnego – Familienhaus. Budynek ten istnieje do dzisiaj, jest zamieszkany i zwany jest familokiem. W tamtych latach przyrost naturalny był wyjątkowo wysoki. W samym domu familijnym mieszkało przeciętnie od 40 do 45 dzieci.
W 1936 roku Solarnia zmieniła nazwę na Salzforst nawiązującą znaczeniem do początków miejscowości. Zmiana nazwy wynikała z przeprowadzanej w tamtych latach z inicjatywy nazistów akcji usuwania nie dość niemiecko brzmiących nazw na terenie całego Górnego Śląska. Miejscowość funkcjonowała pod tą nazwą do końca 1945 roku.
Od 1975 roku Solarnia jest położona w województwie opolskim i sąsiaduje z województwem śląskim. Przed reformą administracyjną graniczyła z województwem katowickim.
W 2009 roku po wielu staraniach Solarnia oficjalnie otrzymała herb symbolizujący jej historię.